Maanzaadbrood van Vegetus

In het dorp waar ik woon was tot 1 januari van dit jaar één natuurvoedingswinkel gevestigd. Een klein, oubollig winkeltje met een schat aan producten. Zo'n winkeltje waar meer in de rekken staat dan er logischerwijs op zou moeten passen. Ze hadden lekker en dagvers biologisch brood en vriendelijke vrijwilligers die altijd voor je klaar staan. Zij zagen zich genoodzaakt te sluiten. Waarom? Omdat hun winkeltje niet meer rendabel is doordat biologisch en terug naar de natuur als “modetrend” is opgepakt door de grote supermarktketens. In elke Albert Heijn en Jumbo vind je tegenwoordig een uitgebreid gamma aan superfoods en biologische jams, pasta’s, crackers, brood, bessen, noten en weetikveelwatnogmeerallemaal. Is toch leuk? Ja en nee. 

Ja, het is handig dat ik havervlokken en boekweitmeel “gewoon” in de supermarkt kan kopen. En ja, het is goed dat bio nu de aandacht krijgt die het verdient en voor veel meer mensen binnen handbereik is. Maar nee, het is niet tof dat zo’n gezellig natuurvoedingswinkeltje van de markt geconcurreerd wordt door supermarktgiganten. Dat vind ik onrechtvaardig, oneerlijk en een teken dat er iets grondig mis is met de wereld. Ik moet er ook nog aan wennen dat biologische en zogeheten natuurlijke producten opeens hip en aantrekkelijk zijn (daar waar ze tot enkele jaren geleden nog een redelijk stoffig en wazig imago hadden). Ze lijken te zijn overgenomen door ketens die qua imperium niet hoeven onder te doen voor hun niet-bio tegenhangers. Terwijl ik die kleinschalige, hardwerkende bedrijfjes nou net zo schattig vind. Die zijn er nog steeds wel maar ze moeten nu ook nog opboksen tegen hun grote broertjes die gelijksoortige producten veel goedkoper kunnen aanbieden. Ik ben er nog niet helemaal uit of ik al die bio-geweldigheid nou wel zo fijn vind.

Dat alles geheel terzijde. Nu naar de kern van dit verhaal: ik wilde graag dit ogenschijnlijk heerlijke maanzaadbrood van Vegetus bakken. Daarvoor heb ik nodig… juist, maanzaad! De kleine fijne natuurvoedingswinkel waarvan ik zeker weet dat ie maanzaad verkocht is zoals reeds aangegeven helaas gesloten. Wat nu gezongen? Enkele dorpen verder bevindt zich De Zuidmolen, een molen annex natuurvoedingswinkel. Die verkopen maanzaad. Maar het is twintig minuten rijden met de auto en dat zoek ik niet altijd (en bovendien is het niet erg economisch om zo’n reis te maken voor 100 gram maanzaad). Op naar de gehate maar soms zo verdraaid handige supermarkt-om-de-hoek dan maar.

Ik zoek me suf in het rek met superfoods en bio-producten: chiazaad, hennepzaad, tarwegras, genoeg meel voor 36 soorten glutenvrije pannenkoeken maar geen maanzaad. Om hulp vragen helpt niet, ik krijg een vertwijfelde blik terug: “Wát zoekt u precies? Máánzaad? Nee, dat ken ik niet. We hebben wel chiazaad, kijk, hier!” Zeggen dat ik geen chiazaad blief maar máánzaad, die kleine zwarte zaadjes die je soms op broodjes ziet, weetuwel, helpt ook niet. Zucht. Ik gebruik mijn instinct en ga maar eens kijken bij de bakproducten. Geen gek idee dacht ik, maar er is in geen velden of wegen enig spoor van maanzaad te ontdekken. Ik weet het even allemaal niet meer dus dwaal wat doelloos rond. Tot opeens! Een heldere ingeving. Ik begeef mij naar de kruidensectie. Jawel hoor, daar staat mijn maanzaad. In een strooibusje, broederlijk naast kameraad sesamzaad. Maanzaadbrood, daar gaat ie dan.

Het recept van Martine van Vegetus is makkelijk en goed te volgen, ook voor een beginner zoals ik. Het maanzaad heb je waarschijnlijk niet zomaar in huis maar de rest van de ingrediënten staat hier in elk geval standaard in de voorraadkast. Het deeg maken bleek kinderlijk eenvoudig, in een mum van tijd stond ’t te rijzen op de verwarming. Na een uurtje dacht ik even dat het niet gerezen was, maar toen ik ’t begon te rollen bleek het luchtig en rekbaar te zijn geworden – het wonder van gist. Ik heb de klassieke fout gemaakt het deeg te groot uit te rollen voor mijn bakplaat waardoor ik moest moffelen en proppen om het erop te krijgen. Achteraf gezien had ik het deeg ook wat dikker moeten laten, u leest zo waarom.

Na een kwartiertje zette ik de oven stil, conform de instructies, om de bovenkant nogmaals in te smeren met sojamelk. Mijn in elkaar gepropte deegrol bleek gebarsten waardoor de vulling er over de gehele lengte uit druppelde. Niet helemaal onverwacht maar toch… meh. Er viel niets meer aan te herstellen, dus gewoon de sojamelk erover en weer in de oven. Ik heb zo’n maffe oven die zich niet aan baktijden houdt en ook niet aan bruine korstjes wil meewerken. Mijn brood moest dus drie kwartier bakken, het resultaat zie je op onderstaande foto's. Ondanks de uitgelopen vulling en de enigszins mislukte vorm toch een zeer smakelijk brood. Licht zoet en luchtig. Goed recept, ga ik vaker maken (vooral nu ik weet hoe het niet moet). Bedankt Martine!